Fakt: Askujt nuk i pëlqen të pranojë se ka zhgënjyer dikë ose ka bërë një gabim, veçanërisht nëse është përpjekur të bëjë gjënë e duhur.
Por disa njerëz kanë një vështirësi të veçantë të pranojnë se kanë gabuar, të marrin përgjegjësi ose të kërkojnë falje.
Kjo është një luftë e njohur edhe në marrëdhëniet tona personale, ku mbrojtjet e pavetëdijshme, personaliteti dhe ngurtësia mund të pengojnë zhvillimin në një marrëdhënie.
Disa njerëz nuk marrin përgjegjësi ose nuk pranojnë se e kanë gabim, sepse besojnë se kanë gjithmonë “të drejtë”.
Psikologët këtë e lidhin me mbajtjen e “sigurisë patologjike”, si një mendje e mbyllur frustruese, në fakt, një paaftësi psikologjike e shënuar nga paaftësia për të pranuar të reja apo mendësi të ndryshme.
Nevoja për t’u shpenguar në sytë e të tjerëve pasi ekspozohet një gabim ose keqbërje, mund të shoqërohet me një stil personaliteti të ngurtë, perfeksionist dhe/ose mbrojtje narcisiste. Këtu presioni i pavetëdijshëm për të mbajtur një vetë-imazh të idealizuar është krijuar për të funksionuar si një mbrojtje kundër kritikës.
Faji dhe turpi i tepërt
Për disa njerëz, pranimi ka lënduar një të dashur ose ka bërë diçka “të gabuar” shmanget në mënyrë të pandërgjegjshme sepse ngjall ndjenja të frikshme të së keqes dhe turpit. Këtu ripërjetohen dinamikat e fëmijërisë që përfshijnë një prind kritik, të turpshëm, të papërgjegjshëm dhe/ose fajësues, i cili ka imponuar një barrë emocionale.
Keqkomunikim dhe konfuzion nga mungesa e vetëdijes
Keqkuptimet dhe ndjenja e të pasurit “të drejtë” mund të rezultojnë gjithashtu nga një mospërputhje midis qëllimit të ndërgjegjshëm të komunikimit ose veprës së dikujt, dhe lëndimit të dikujt tjetër.
Kjo mund të shkaktohet nga mungesa e vetëdijes që çon në një komunikim të papërshtatshëm në të cilin ndjenjat dhe proceset e pavetëdijshme ndërhyjnë në nëntekstin ose “melodinë” e një mesazhi, pa vetëdije.