Nga Crescent International
Rusia ka dy interesa strategjike të panegociueshme në Siri, pavarësisht se kush e drejton atë.
Së pari, porti detar në Tartus në Siri; së dyti, një milion izraelitë rusishtfolës që ndjekin interesat kombëtare të Rusisë.
Rusia është plotësisht e përkushtuar ndaj Izraelit.
Nuk është pjesëtar i boshtit të rezistencës apo Rezistencës Islame.
Është një aleat që ndjek interesat e veta strategjike në Siri.
Ajo toleron Iranin në masën që këto dy interesa strategjike nuk cenohen.
Prandaj, kur Irani dhe aleatët e tij strategjikë bëhen shumë të fuqishëm, izraelitët ri-imponojnë strukturën e tyre të pushtetit që pranon interesat e Rusisë.
Moska e sheh Iranin si një kërcënim strategjik që duhet të menaxhohet në periudhën afatshkurtër dhe afatmesme.
Irani nuk mund të lejohet të bëhet i fuqishëm politikisht, ekonomikisht dhe ushtarakisht që muslimanët të mos besojnë në veten e tyre, të përbëjnë dhe Umeti dhe bëhuni një bllok i konsoliduar i fuqisë nga Afrika Perëndimore në Kinë.
Rusia kishte një mision të kufizuar bazuar në bashkëpunimin dhe marrëveshjen e ngushtë me qeverinë siriane.
Për sa i përket asaj marrëveshjeje, ajo duhej të qëndronte në bazën e saj ushtarake dhe të mbronte Sirinë kundër kryengritësve.
Rusia nuk ishte e përfshirë në “ konfliktin izraelito-palestinez.
Një mision i zgjeruar për këtë qëllim do të kërkonte një pakt të ri mbrojtjeje.
Pas përshkallëzimit në Ukrainë në vitin 2022, ministri rus i Mbrojtjes tha se Siria do të duhet të mbajë vijën e parë kundër imperializmit amerikan deri pas luftës së Moskës në Ukrainë.
Prandaj, është e paarsyeshme të akuzohet Rusia për tradhti, megjithëse kjo ka implikime për shpresat e atyre në Jugun Global.
Do të ishte më e dobishme të reflektohej mbi pikat e brendshme qorre.
Përpara se të reflektoni për disa nga këto pika qorre, është i nevojshëm një koment për Izraelin.
Netanyahu e ka mirëpritur rrëzimin e Bashar al Asad dhe madje ka pretenduar se ka luajtur një rol në rënien e tij.
Kjo ka rezultuar që Izraeli të hyjë pa probleme në Siri për herë të parë në 51 vjet.
Izraeli që atëherë ka shkatërruar aftësinë ushtarake të Sirisë dhe ka pushtuar zona strategjike dhe të ngritura vëzhgimi.
Më tej mund të pritet që brenda pak vitesh, një ambasadë izraelite të hapet në Damask nëse sionistët nuk vendosin të pushtojnë të gjithë Sirinë.
Kjo nuk mund të përjashtohet.
Tani e tutje, armët amerikane do të zëvendësojnë armët ruse, me mirësjellje të Turqisë dhe Hay’at Tahrir Al-Shaam (HTS).
Përmbysja e Bashar al Asad u drejtua nga Turqia, një anëtare e NATO-s.
Ankaraja komandonte grupin terrorist, HTS. HTS mbështetet gjithashtu nga Katari, Arabia Saudite, Izraeli dhe zotëria e tyre, SHBA.
Ukraina dërgoi gjithashtu drone të cilët HTS i përdori në sulmin në Hama.
Duket se ushtria siriane shkoi për të fjetur pas Marrëveshjes së Soçit, duke menduar se lufta kishte mbaruar.
Pavarësisht marrëveshjes, Turqia ka dëshmuar sërish tradhtinë e saj dhe në vend që të sigurojë që Alepo të mbetet një zonë tampon e çmilitarizuar, ai mbështeti terroristët e HTS derisa më në fund shpërthyen në natyrë rreth dy muaj më parë.
Ka të ngjarë që Erdogan të ketë nisur këtë sipërmarrje për të forcuar pozicionin e tij përpara se Donald Trump të hynte në Shtëpinë e Bardhë. Trump ka deklaruar se do të tërheqë trupat amerikane nga Siria.
Katari, një aleat i madh jo-NATO, ku SHBA dërgoi bombardues strategjikë për të penguar Iranin Islamik, nikoqirët dhe financat Al Jazeera.
Që nga formimi i saj në 1996, ajo ka mbrojtur kauzën palestineze për të fituar mbi audiencën arabe, deri më tani e paekspozuar ndaj “lirisë së shprehjes”.
Në vitet në vijim, ajo fitoi besueshmëri pasi prodhoi dokumentarë të mrekullueshëm dhe lajme të fundit që theksonin gjendjen e vështirë palestineze.
Ajo e përdori këtë taktikë për të krijuar njëkohësisht një pykë midis mbështetësve të vërtetë të luftës palestineze dhe Rezistencës Islamike.
Roli i saj në zmbrapsjen e Rezistencës Islamike kundër Izraelit duhet të zbresë si ndoshta psikopi më i dëmshëm për luftën palestineze.
Al Jazeera shfrytëzoi “credibility”-in e tij për të transmetuar blerjet e HTS edhe para se të binin disa nga qytetet në rrugën për në Damask.
Kujtimet e prerjes së kokës së ISIS-it dhe ngrënies së organeve bënë që shumë rekrutë të rinj në ushtri të dorëzoheshin pa luftë.
Kjo dorëzim pa luftë duket të jetë rezultat i një marrëveshjeje të arritur diku tjetër.
Kështu, u lëshua një komandë për t’u dorëzuar pa rezistencë.
Duke rishikuar mënyrën në të cilën HTS ka manovruar gjatë rrugës për në Damask, duket se strategjia ishte rrethimi i Libanit, duke ndërprerë furnizimet për Hizbullahun.
Ka më shumë se gjasa që furnizimet për Hizbullahun të mbyten nga HTS për të përfituar Izraelin.
Së fundi, roli i Iranit duhet të vlerësohet.
Duket se pas vrasjes së mundshme të Presidentit Ibrahim Ra’isi, turma Pezeshkiane dhe Zarif e nacionalistëve iranianë zgjodhi kompromisin.
Ata nuk vendosën vija të kuqe dhe zgjodhën të bënin kompromis dhe të sakrifikonin aleatët me shpresën për të marrë një pranim më të gjerë rajonal dhe global.
Duket se ata janë të gatshëm të luajnë sipas order“-it të krijuar nga ”rule nga SHBA dhe t’i besojnë perëndimit kolektiv.
Ata janë naivë të mendojnë se pasi të dobësojnë aleatët e tyre, sionistët, imperialistët dhe qentë e tyre sulmues rajonalë nuk do t’i ndjekin. Politikanët në Republikën Islamike nuk janë të qartë për këtë.
Ndërsa turma Pezeshkian-Zarif zgjedh kompromisin për objektivat nacionaliste dhe sektare, Ulama’ në Iran duhet të përgatitet për rinovimin e Revolucionit Islamik në përputhje me linjën e Imamit.
Izraeli është shumë i qartë se midis lumenjve Nil dhe Eufrat, do të ketë vetëm një shtet sovran: një shtet sionist hebre izraelit.
Ajo është e përgatitur të bëjë gjithçka që është e nevojshme për të përmbushur këtë qëllim ekspansionist.
Rezistenca Islame e gjen veten në udhëkryq dhe/ose për disa individë me mendje të dobët, ata e perceptojnë atë si në një rrugë të rrugës; por nuk do të dorëzohet kurrë.
Lufta do të përfundojë me vdekjen e Izraelit.
Sado e vështirë të jetë, pjesët duhet të merren.
Kujtojmë se Shteti Islamik i Iranit u krijua vetëm 45 vjet më parë.
Populli i Iranit, i udhëhequr nga Ulama’, ishte një lëvizje islamike pa pushtet shtetëror. Gjatë gjithë luftës për Revolucionin Islamik dhe derisa pati sukses, kundër shainshahut sionist, populli i tij ishte vetëm.
Që nga ato fillime modeste, me mbështetjen e Allahut, udhëheqja revolucionare në Iran ndërtoi në mënyrë strategjike dhe me durim Rezistencën Islame.
Ai vazhdoi të mbështesë Hizbullahun, Hamasin, Ansarullahun dhe Sirinë në përpjekjen e tij për të çliruar Azinë Perëndimore nga trashëgimia koloniale e sionizmit dhe imperializmit.
Kur Hizbullahu çliroi Libanin e Jugut dhe e dëboi Izraelin, ai u mbështet nga Korpusi i Gardës Revolucionare Islamike.
Nuk pati BDS dhe protesta globale.
Edhe Siria nuk ishte e përfshirë në mënyrë aktive.
Ja, sa për ata që braktisën [det e tyre ushtarake] kur të dy ushtritë u takuan në betejë, Satani bëri që ato të rrëshqasin vetëm me anë të diçkaje që kishin bërë vetë[. Por tani Allahu i ka falur ata; me të vërtetë, Allahu është shumë falës dhe durues (Kurani Ashendent, Surat Al Imran, vargu 155).